Blog Details

با مشکل در بازدهی کم آبزی‌پروری دست و پنجه نرم می‌کنید؟ با تصفیه فاضلاب ناکارآمد مواجه هستید؟ با پساب صنعتی که از استانداردهای تخلیه فراتر می‌رود، سروکار دارید؟ در بسیاری از موارد، علت اصلی ممکن است در سطوح ناکافی اکسیژن محلول (DO) نهفته باشد. اندازه‌گیری اکسیژن محلول به عنوان یک شاخص کلیدی برای بقای حیات آبزیان و ظرفیت خودپالایی آب، به یک نقطه کانونی در صنایع مختلف تبدیل شده است.

در حال حاضر، سه رویکرد اصلی برای اندازه‌گیری اکسیژن محلول وجود دارد:

• روش تیتراسیون آنالیز شیمیایی سنتی
• روش الکتروشیمیایی الکترود غشایی که به طور گسترده استفاده می‌شود
• روش فلورسانس نوری در حال ظهور

روش الکترود غشایی به دلیل سهولت، قابلیت اندازه‌گیری در زمان واقعی و هزینه نسبتاً کم، به پرکاربردترین راه‌حل تبدیل شده است. این تکنیک بر اساس اصول الکتروشیمیایی، از الکترودهای تخصصی برای تشخیص غلظت اکسیژن محلول استفاده می‌کند و امکان اندازه‌گیری سریع را فراهم می‌کند.

روش فلورسانس با مزایای منحصر به فرد خود، پتانسیل قابل توجهی را نشان می‌دهد. این فناوری از مواد فلورسنت حساس به اکسیژن استفاده می‌کند و تغییرات در شدت فلورسانس را برای محاسبه سطوح اکسیژن محلول اندازه‌گیری می‌کند. مزایای کلیدی عبارتند از:

• عدم مصرف اکسیژن در حین اندازه‌گیری
• دقت اندازه‌گیری بالا
• نیازمندی‌های نگهداری کم

این ویژگی‌ها، روش فلورسانس را به ویژه برای کاربردهایی که دقت بالایی دارند، مناسب می‌سازد.

در حالی که به روش‌های پیچیده‌تری نیاز دارد، روش تیتراسیون سنتی در کاربردهای خاص همچنان ارزشمند است. این روش به عنوان یک تکنیک آنالیز شیمیایی کلاسیک، نتایج دقیق و قابل اعتمادی را ارائه می‌دهد و اغلب به عنوان استاندارد مرجع برای کالیبره کردن سایر روش‌های اندازه‌گیری عمل می‌کند.

روش اندازه‌گیری اکسیژن محلول بهینه به عوامل متعددی بستگی دارد:

• الزامات کاربردی
• نیازهای دقت اندازه‌گیری
• محدودیت‌های بودجه
• راحتی عملیاتی

درک نقاط قوت و محدودیت‌های هر تکنیک، تصمیم‌گیری آگاهانه برای مدیریت مؤثر کیفیت آب را امکان‌پذیر می‌سازد.